میگن آدم هیچ وقت بزرگ نمیشه، زمینه که کوچک میشه و اینجوری آدم فکر میکنه که داره بزرگ میشه، قد می‌کشه و رشد میکنه! میگن این کوچک شدن انقدر ادامه پیدا میکنه تا دیگه هیچ کس روی زمین‌مون جاش نشه، هیچ چیز و الی آخر؛ میگن مرگ دقیقاً همون لحظه‌ای از زندگیه که دیگه هیچ ذره‌ای نمی‌تونه روی زمین‌مون جا بشه، دیگه اونوقته که مجبوریم ولش کنیم، و رها بشیم تو هیچی تا شاید یه چیزی پیدا بشه که دوباره روش جا بشیم و ...، دقیقا مثل اون صدا "قُلُپ" آخر لیوان شربت توی تابستان.
میگن مرگ بقیه اصلا وجود نداره! مرگ بقیه اون لحظه‌ای هست که تصمیم گرفتیم برای اون طرف دیگه نه تنها توی زندگی‌مون، بلکه توی زمین‌مون هم جایی نگذاریم؛ من که نفهمیدم چطور شد!؟ خب مگه این آدما با گذر زمان کوچیک نمی‌شن؟ بزاریم‌شون همون کنج برای خودشون باشن دیگه، چرا از زمین پرتشون میکنیم بیرون؟ یعنی زمین اینقدر سریع کوچک میشه؟ یا این که ما یکباره دلمون می‌خواد کلی آدم بیاریم تو زندگی‌مون که دیگه حتی یک کنج هم برای اون‌ها جا نداشته باشیم؟ اصلا اگر اینجوره آدم‌های پیر خیلی باید دو رو و سنگ‌دل باشن که وقتی الکی مثلا عزیز شون می‌میره براش مراسم خاکسپاری می‌گیرن و این همه گریه میکنن! شاید هم از زندگی خیلی خسته شدن، دلشون تنهایی می‌خواد ولی ارزش اون عزیز از دست داده رو وقتی که رفت می‌فهمن! شاید هم می‌خوان ما جوان‌تر ها نسبت بهشون خوش‌بین باشیم، شاید هم نسبت به زندگی! نمی‌دونم والا، من که هیچ وقت سر از کار این بنده و بشر در نیاوردم.
فکر می‌کنم این بلاگ (این فصل از زندگی یک فشل مغزی) هم تمام شد؛ تمام که نه البته، آنقدر سیاره‌اش کوچک شده که دیگر جایی برای ماندن نداشته باشد.
به یاد خاطره من، ممد، اشرف و به یاد خسرو.
- پنجشنبه ۱۱ فروردين ۰۱
